SharifiMoq

سرعت اعلام تا اعدام بالا رفته. به غایتی که عقب موندم. اسم فردی که منتقل شده بود اعلام‌شد. توی صفحه‌ی طاهر دیدم که از بچه‌های معرق اوین‌ بوده. رفتم و اسمش رو سرچ کردم. تصویر مادرش بود. و‌ اولیویه. پیدا نشد و‌خوابم ‌برده ‌بود. فکر نمی‌کردم صبحش اعدامش کنند و دو ساعت بعد عکسش رو روی‌ خبرگزاری ببینم و یاد سمباده‌ی‌ دو‌پهلوی‌ رومیزی‌ قرمز پشت میز کار بیافتم و مداد بود یا سیگاری که پشت گوشش بود که جاکفشی درست می‌کرد با چهارپایه.
چوب‌ها را حسابی خرد کرده بود سال‌هایی که زیر حکم ‌بود.

شکوه این اجرا تنها ره‌آورد من از این سفر بود. خیال می‌کنم بهش بارها ارجاع بدم و به شوق تکرارش بیشتر بیام.
چیزهایی هست مثل شکوه که کلام توصیفشون نمی‌کنه. اجرای کاریز و صدای بهار فردوسی از این دسته.

سوار شده بودند و رفته بودند روبه‌روی کیوسک پلیس و با شلوارک مشت کوبیده‌ بودند. مست‌ها زیباترند. ​و خوابیده بودم روی تختی از تل لاس.

روز سوم بود و روبه‌راه‌تر بودم. منگی دو‌سه هفته پشت هم کار تو ریاب و تنش‌های برگشت تو روز اول و دوم ‌و کم‌خوابیای جبران شده، شد که صبح یازده با مهدی بیام ابوسعید و هنوز نخونده که جیگر بخورم. پول دادم رفت قهوه خرید و اسپرسو‌ زد برامون و نوشیدنی هم خریده بود که گفت از کارت تو نکشیدم نگران نباش و رفع نگرانی شد 🙂

بعد از چند ماه که در ریاب بودم، امروز راهی تهران شدم. گیت‌های ورودی و بازرسی بدنی.
کلافه نشستم. طرف را حالی کردم که ریابی هستم. باید لهجه‌ام را بیشتر کار کنم. احمق‌ها زیاد می‌شوند. آن عوان. کار نیست. هرزگی بطالت و بوی گند قدرتی شکل داده‌اند سبز.

کدوم چراغ رو توی توالت دم در توی حیاط خونه که پله‌های آهنی می‌رفت از پایینش به بالاش روشن گذاشتی که چی؟ تیر برق سر کوچه زیر صدای خش و خش جاروی مامور شهرداری که کنار نیسان وایساده و جارو نمی‌زنه. ساعت چهار صبح تو کوچه‌پس‌کوچه‌های امامزاده یحیی سراغ خدا رو می‌گرفتم برای نون پنیر

قرار بود کاری را بیستم‌ تمام کنم و‌ تحویل بدهم یعنی امروز. شش ماه از شروع جدی‌اش گذشته بود و‌ دیگر وسط عید درست روزهایی که سرسام از شلوغی گرفته بودم، گوشه‌ای نشستم و عهد کردم که از امروز به بعد، یک نفس می‌نشینم سرش و تا تمام نشده بلند نمی‌شوم. برای تضمین ددلاین چهل روزه گذاشتم که ای صوفی شراب آنگه شود صاف، که در شیشه برآرد اربعینی. تاخیر نه جایز بود.